នីតិក្រមសង្ខេប

សេវាសាធារណៈ

បណ្ណ/សៀវភៅការងារកម្មករនិយោជិតខ្មែរ

សេវាពេទ្យការងារ

បញ្ជិកាគ្រឹះស្ថានបណ្ដុះបណ្ដាល

សេវាហត្ថពលកម្មបរទេស

ស្វ័យប្រកាសអធិការកិច្ចការងារ

ធ្វើការងារក្រៅប្រទេស

ចង់ស្វែងរកការងារ

សេវាផ្សេងៗ

តាមដានសំណើសុំសេវារបស់អ្នក

ប្រអប់បណ្តឹងអនាមិក

នីតិក្រមសង្ខេប

Tuesday, 03 September 2024 18:47 | Written by MLVT | 2212 times | Print | Email

នីតិក្រមសង្ខេប
១.	ដំណាក់កាលមុនទទួលបានឯករាជ្យ
	ឆ្នាំ១៨៧៧-១៩១៦ មាននូវកម្មវិធីកំណែទម្រង់មួយចំនួន ពាក់ព័ន្ធនឹងការប្រើប្រាស់ពលកម្ម និងការលុបបំបាត់នូវការប្រើប្រាស់ “ពល” (ឬខ្ញុំបម្រើ ឬទាសករ) ៖ ព្រះរាជប្រកាសចុះថ្ងៃទី១៥ ខែមករា ១៨៧៧ ស្តីពីការកំណែទម្រង់នានាពាក់ព័ន្ធនឹងរដ្ឋាភិបាល និងរដ្ឋបាលនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា ដោយមានបញ្ញត្តិអំពី ការលុបបំបាត់របបទាសករមួយជីវិត ដើម្បីធ្វើការកាត់បំណុល។ អនុសញ្ញាបារាំង-ខ្មែរ ចុះថ្ងៃទី១៧ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៨៨៤ ស្តីពីកំណែទម្រង់នានានៅក្នុងព្រះរាជាណាចក្រ ដែលមាត្រា ៨ នៃអនុសញ្ញានេះ ចែងអំពីការប្រកាសលប់បាត់របបទាសភាពនៅកម្ពុជា សេចក្តីសម្រេចចុះថ្ងៃទី២៨ ខែតុលា ឆ្នាំ១៨៨៤ របបទាសភាពត្រូវបានលុបបំបាត់ទាំងស្រុងទូទាំងព្រះរាជាណាចក្រ ព្រះរាជប្រកាសចុះថ្ងៃទី១១ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៨៩៧ ស្តីពីការលុបបំបាត់ទំនៀមទម្លាប់នៃការប្រើប្រាស់ពល។ ព្រះរាជប្រកាសចុះថ្ងៃទី២០ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៨៩៧ ស្តីពីការកំណត់អំពីប្រាក់ឈ្នួលសម្រាប់អ្នកធ្វើការកាត់បំណុល ហើយព្រះរាជប្រកាសលេខ១៣៤ ចុះថ្ងៃទី១៩ ខែសីហា ឆ្នាំ១៩៣៦ បានសម្រួលមាត្រា២ នៃព្រះរាជប្រកាសនេះ ព្រះរាជប្រកាសចុះថ្ងៃទី១ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៨៩៨ ស្តីពីការលុបបំបាត់ការប្រើពល និងពលកំឡោះ ដោយអនុញ្ញាតមកជាការធ្វើការប្តូរជាប្រាក់ តាមការចរចាជាមួយនិយោជក ប្រសិនបើភាគីទាំងពីរយល់ព្រម ដែលនេះចាត់ទុកជាសញ្ញាណដំបូងនៃការទទួល ស្គាល់នូវសិទ្ធិការងាររបស់ពលរដ្ឋខ្មែរ។ ព្រះរាជប្រកាសចុះថ្ងៃទី៣០ ខែ កក្កដា ឆ្នាំ១៨៩៩ ស្តីពីការហាមឃាត់ការបង្ខំឱ្យធ្វើការកាត់បំណុល ក្រឹត្យការងារនៅតុងកឹងចុះថ្ងៃទី២៦ ខែសីហា ឆ្នាំ១៨៩៩ ស្តីពីលក្ខខណ្ឌការងារសម្រាប់កម្មករតាមកិច្ចសន្យាក្នុងតំបន់តុងកឹង រវាងនិយោជកជនជាតិអឺរ៉ុប និងកម្មករនិយោជិត ឬអ្នកបម្រើជាតិអាស៊ី និងការបង្កើតសៀវភៅការងារសម្រាប់កម្មករនិយោជិត។ អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២៦ ខែសីហា ឆ្នាំ១៨៩៩ ត្រូវបានវាទបទបញ្ជាអនុវត្តទាំងនៅដែនដីអណ្ណាម កូសាំងស៊ីន និងកម្ពុជា ដោយក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី៥ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩០២ និងក្នុងប្រទេសឡាវ ដោយអនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី៣១ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩១១ ដែលធ្វើឱ្យក្រឹត្យនេះបានក្លាយទៅជានីតិក្រមការងារនៅឥណ្ឌូចិនជាលើកដំបូងបំផុត ព្រះរាជប្រកាសចុះថ្ងៃទី២១ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩០៤ ស្តីពីការបដិសេធការប្រើប្រាស់ពលកម្មតាមរបបកំណែន ក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី៨ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩១០ ដែលមាន ៤៩មាត្រា និងក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២០ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩១៣ ដែលធ្វើការកែសម្រួលមាត្រា ១-៦-៧-១៣-១៥-១៦-១៧-២៥-៣១ និង៣២ ក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី៨ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩១០ គឺជាការវិវត្តលើកទីពីរនៃនីតិក្រមការងារនៅក្នុងតំបន់ឥណ្ឌូចិន អនុក្រឹត្យថ្ងៃទី៥ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩០២ ស្តីពីការវាទបទបញ្ញានៃក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២៦ ខែសីហា ឆ្នាំ១៨៩៩ ចំពោះដែនដីអណ្ណាម កូសាំងស៊ីន និងកម្ពុជា ក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២៦ ខែមករា ឆ្នាំ១៩១២ ស្តីពីរបបរុករករ៉ែនៅតំបន់ឥណ្ឌូចិន ដែលត្រូវបានប្រកាសឱ្យប្រើដោយ អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២១ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩១២ ពាក់ព័ន្ធនឹងការជួលបុគ្គលិកឱ្យធ្វើការនៅការដ្ឋានរ៉ែ។ ព្រះរាជសារលិខិតរបស់ព្រះបាទសម្តេចព្រះស៊ីសុវត្ថិ នាថ្ងៃចន្ទ ទី១០ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩១៦ វេលាម៉ោង ៤ល្ងាច ក្នុងឱកាសនៃកិច្ចប្រជុំវិសាមញ្ញលើកទី៤ នៃសភាពិគ្រោះយោបល់នៃព្រះរាជាណាចក្រ ទ្រង់បានប្រកាសលុបបំបាត់របបកំណែនដែលបានអនុវត្តជាយូរមកហើយក្នុងព្រះរាជាណាចក្រ ប្រកាសរបស់រ៉េស៊ីដង់ជាន់ខ្ពស់នៅកម្ពុជាចុះថ្ងៃទី២៦ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩១៦ ស្តីពីការផ្តល់សេវាពាក់ព័ន្ធការប្រើប្រាស់ពលកម្ម និងមធ្យោបាយដឹកជញ្ជូន សម្រាប់ការអនុវត្តការងារ ឬកិច្ចការសាធារណៈការ អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី១៦ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩២០ ទាក់ទងនឹងបែបបទដែលត្រូវបំពេញដោយជនជាតិអឺរ៉ុប ឬអ្នកមានបុព្វសិទ្ធិដូចគ្នា, ជនបរទេសជាតិអាស៊ី ឬអ្នកមានបុព្វសិទ្ធិដូចគ្នា និងជនអន្តោគ្រាម ឬជនដែលត្រូវបានការពារដោយជាតិបារាំងសែស ដែលចង់ចាក ចេញពីតំបន់ឥណ្ឌូចិន ដែលត្រូវបានកែសម្រួលដោយអនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី០៥ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩២០, អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី១៨ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩២៤, អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២៥ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩២៩,និងដោយអនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២២ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៣០។ ឆ្នាំ១៩២០ ក្រមរដ្ឋប្បវេណីត្រូវបានប្រកាសឱ្យប្រើ នៅថ្ងៃទី២៥ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩២០ ក្នុងនោះច្បាប់ការងារបែបទំនើបនៅកម្ពុជា ត្រូវបានបង្កើតឡើងជាលើកដំបូង ដែលមាត្រា១១៤៥ ដល់មាត្រា១១៧៥ បានកំណត់អំពីទំនាក់ទំនងរវាងនិយោជក និងកម្មករ។ អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី៦ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩២៤ ស្តីពីការកំណត់អាយុដែលតម្រូវឱ្យកម្មករ និងអ្នកបម្រើជនជាតិអាស៊ី ត្រូវមានសៀវភៅការងារ។ សារាចរក្រសួងចុះថ្ងៃទី២២ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩២៤ ទាក់ទងនឹងវិធានការការពារសុខភាព ដែលត្រូវអនុវត្តនៅគ្រប់ការដ្ឋានសាធារណៈការ ឬដកហូតកម្មករអន្តោគ្រាមពីគ្រប់ដែនអាណានិគម។ ព្រះរាជប្រកាសលេខ១១១ ចុះថ្ងៃទី៣១ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩២៦ ស្តីពីសមាគមវិជ្ជាជីវៈ ឆ្នាំ១៩២៧ មាន ៖ ការបង្កើតអគ្គអធិការដ្ឋានការងារឥណ្ឌូចិន តាមក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី១៩ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩២៧ ដើម្បីត្រួតពិនិត្យមើលអធិការដ្ឋានការងារតាមប្រទេសនីមួយៗនៅឥណ្ឌូចិន។ ការបង្កើតអធិការដ្ឋានការងារមួយនៅកម្ពុជា តាមក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី១៩ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩២៧។ អនុក្រឹត្យ ចុះថ្ងៃទី១៩ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩២៧ និងក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២៥ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩២៧ ស្ដីពីការការពារការប្រើប្រាស់ពលកម្មប្រជាជន នៅតំបន់ឥណ្ឌូចិន ឬជនបរទេសជាតិអាស៊ី តាមកិច្ចសន្យាការងារខាងកសិកម្ម ខាងឧស្សាហកម្ម និងខាងរ៉ែនៅតំបន់ឥណ្ឌូចិន ជានីតិក្រមការងារសំខាន់ជាងគេមួយ ដែលមាន ១០០មាត្រា និងចាត់ទុកជាការវិវត្តលើកទី៣ នៃនីតិក្រមការងារនៅឥណ្ឌូចិន៖ ការកំណត់អំពីលក្ខខណ្ឌនៃការជ្រើសរើស និងកិច្ចសន្យាការងារ។ ការកំណត់នូវថិរវេលាធ្វើការ ១០ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ។ ការកំណត់អំពីលក្ខខណ្ឌសម្ភារសម្រាប់ការរស់នៅរបស់កម្មករ។ ការផ្តល់នូវវិធានការអនាម័យសម្រាប់កម្មករ។ ការកំណត់អំពីសៀវភៅបើកប្រាក់បៀវត្ស តាមព្រះរាជក្រមលេខ២៣៥ ន.ស ចុះថ្ងៃទី២២ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩២៧។ អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី៣១ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩២៨ ស្តីពីលក្ខខណ្ឌនៃការជ្រើសរើសកម្មករនិយោជិត ការគ្រប់គ្រង និងការបញ្ជូនកម្មករនិយោជិតតំបន់អណ្ណាម និងតុងកឹង ឱ្យទៅធ្វើការតាមកិច្ចសន្យានៅប្រទេសនៅអឺរ៉ុប ឬប្រទេសនៅក្រៅតំបន់ឥណ្ឌូចិន អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២៤ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩២៨ ស្តីពីការវាទអនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២០ ខែសីហា ឆ្នាំ១៨៩៨ ចំពោះកម្មករនិយោជិតខ្មែរ ឬជនបរទេសជាតិអាស៊ី លើកលែងតែកម្មករនិយោជិតជនជាតិជ្វា ដែលត្រូវបានជួលឱ្យធ្វើការតាមកិច្ចសន្យានៅខាងកសិកម្ម ខាងសិប្បីកម្ម និងខាងរ៉ែ។ អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី៦ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩២៩ ស្ដីពីការបង្កើតការិយាល័យរកការងារឱ្យធ្វើសម្រាប់កម្មករ និងទាហាន ដែលត្រូវបានបញ្ចប់ការងារពីកងទ័ពអាណានិគម ក៏ដូចជាប្រជាជនបារាំងសែសដែលគ្មានការងារ អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២២ ខែ កក្កដា ឆ្នាំ ១៩៣០ ស្ដីពីការបង្កើតអធិការការងាររង នៅគ្រប់ប្រទេសនៃសហភាពឥណ្ឌូចិន ដែលមានបង្កើតអធិការដ្ឋានការងារ។ អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២៩ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៣០ ស្តីពីការបង្កើតនៅក្នុងតំបន់ឥណ្ឌូចិននូវគណៈកម្មការផ្សះផ្សាវិវាទបុគ្គលរវាងនិយោជក និងកម្មករនិយោជិតធ្វើការតាមកិច្ចសន្យាការងារ ហើយអនុក្រឹត្យនេះ ត្រូវបានប្រកាសឱ្យប្រើនៅក្នុងតំបន់ឥណ្ឌូចិន ដោយអនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២០ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៣០ ក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៣២ ស្តីពីការបង្កើតតុលាការមជ្ឈត្តការ និងគណៈកម្មការផ្សះផ្សាវិវាទ នៅគ្រប់ប្រទេសទាំងអស់នៅក្នុងសហព័ន្ធឥណ្ឌូចិន អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី១៣ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៣៣ ពាក់ព័ន្ធនឹងសេរីភាពនៃការងារ និងការការពារកុមារ មនុស្សជំទង់ និងស្ត្រីនៅតំបន់ឥណ្ឌូចិន អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី១៩ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៣៤ ស្តីពីការបង្កើតគណៈកម្មការផ្សះផ្សាវិវាទបុគ្គល រវាងកម្មករនិយោជិតជាមួយ និងនិយោជកពាក់ព័ន្ធនឹងការជួលឱ្យធ្វើការដោយមានកិច្ចសន្យា ក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី៣០ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៣៦ ស្តីពីការកំណត់លក្ខខណ្ឌការងារចំពោះជនជាតិក្នុងតំបន់ឥណ្ឌូចិន និងអ្នកមានបុព្វសិទ្ធិដូចគ្នា ដែលមាន ៩ ជំពូក និង១២៤មាត្រា ព្រះរាជក្រឹត្យលេខ៤ ចុះថ្ងៃទី០៦ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៣៧ បានដាក់ឱ្យអនុវត្តចំពោះកម្មករជនជាតិខ្មែរនូវអត្ថបទស្ដីពីការផ្សះផ្សា និងដោះស្រាយវិវាទការងារ ក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២៧ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៣៧ ពាក់ព័ន្ធនឹងទំនាក់ទំនងវិជ្ជាជីវៈរវាងអ្នកស៊ីឈ្នួល និងនិយោជក ក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៣៧ អនុវត្តចំពោះប្រជាជនអឺរ៉ុប និងអ្នកមានបុព្វសិទ្ធិដូចគ្នា ក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២៧ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៣៧ ស្តីពីលក្ខខណ្ឌការងារសម្រាប់ជនជាតិបារាំង អឺរ៉ុប និងអ្នកមានបុព្វសិទ្ធិដូចគ្នា ដែលមាន ៩ជំពូក និង១១២ មាត្រា ក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី៣០ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៣៦ និងក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២៧ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៣៧ ត្រូវបានកំណត់ថា ជានីតិក្រមការងារក្នុងតំបន់ឥណ្ឌូចិន ព្រះរាជប្រកាសលេខ៨៤ នស ចុះថ្ងៃទីថ្ងៃទី២០ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៣៨ ស្តីពីការពង្រីកវិសាលភាពនៃការអនុវត្តក្រឹត្យឆ្នាំ១៩៣៧ ដល់អាណិកជនខ្មែរ គឺជានីតិក្រមការងារនៅកម្ពុជាដំបូងគេ ព្រះរាជក្រឹត្យលេខ៤ ចុះថ្ងៃទី០៦ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៣៧ ស្តីពីការដាក់ឱ្យអនុវត្តចំពោះកម្មករនិយោជិតខ្មែរនូវអត្ថបទស្តីពីការផ្សះផ្សា និងដោះស្រាយវិវាទការងារ ព្រះរាជក្រឹត្យលេខ៧៤ ចុះថ្ងៃទី២២ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៣៧ ស្តីពីវាទបទបញ្ជានៃសៀវភៅកម្មករមកដល់ជនជាតិខ្មែរ ក្រឹត្យលេខ២៨៧ ចុះថ្ងៃទី១៩ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៣៧ ស្តីពីថ្ងៃឈប់សម្រាកប្រចាំឆ្នាំនៃកម្មករ និងនិយោជិតជាតិឥណ្ឌូចិន ក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី៣០ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៤៤ ស្តីពីថ្ងៃឈប់សម្រាកប្រចាំឆ្នាំនៃកម្មករ និងនិយោជិតជាតិអឺរ៉ុប ព្រះរាជក្រមលេខ១២៣ ន.ស ចុះថ្ងៃទី២១ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៤៤ និរាករណ៍ព្រះរាជប្រកាសចុះថ្ងៃទី២៩ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៨៩៧ និង ថ្ងៃទី១៩ ខែសីហា ឆ្នាំ១៩៣៦ ក្រឹត្យលេខ២៧២-៣៣៨៦ ចុះថ្ងៃទី២៨ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៤៨ កំណត់បណ្តោះអាសន្នវិធីឈប់សម្រាកប្រចាំឆ្នាំនៃអ្នកស៊ីឈ្នួលជាតិអឺរ៉ុប និងអ្នកមានបុព្វសិទ្ធិដូចគ្នា ព្រះរាជក្រមលេខ៣៧៥ ន.ស ចុះថ្ងៃទី៣០ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៤៧ ស្តីពីរជ្ជវាសីនៃការវាទនីតិក្រមការងារបារាំងចំពោះជនជាតិខ្មែរ ឆ្នាំ១៩៤៧ មានការបង្កើត អធិការដ្ឋានការងារខ្មែរមួយ និងការិយាល័យសង្គមកិច្ចមួយ ដែលស្ថិតនៅក្រោមឱវាទក្រសួងព័ត៌មាន និងសង្គមកិច្ច តាមព្រះរាជក្រមលេខ៣៧៨ ន.ស. ចុះថ្ងៃទី៤ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៤៧ ឆ្នាំ១៩៤៨ មានចេញព្រះរាជក្រមចុះថ្ងៃទី២០ ខែធ្នូ នៅឆ្នាំ១៩៤៨ និរាករណ៍ព្រះរាជប្រកាសឆ្នាំ១៩៣៨ ហើយដាក់ឱ្យអនុវត្តច្បាប់ស្តីពីការងា របស់បារាំងឱ្យអាចអនុវត្តបានរួមទាំងជនជាតិខ្មែរ។ ឆ្នាំ១៩៤៩ មានសន្ធិសញ្ញាបារាំង-ខ្មែរ ថ្ងៃទី៨ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៤៩ បានលុបចោលនូវសន្ធិសញ្ញាអាណាព្យាបាលថ្ងៃទី១១ ខែសីហា ឆ្នាំ១៨៦៣ និងអនុសញ្ញាថ្ងៃទី១៨ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៨៨៤ ហើយតាមសិទ្ធិសញ្ញានេះ អធិការដ្ឋានការងារខ្មែរ និងការិយាល័យ សង្គមកិច្ច ត្រូវបានផ្ទេរមករដ្ឋាភិបាលខ្មែរ នៅឆ្នាំ១៩៥១ ឆ្នាំ១៩៥១ ការបង្កើត ក្រសួងសង្គមកិច្ច និងការងារ តាមព្រះរាជក្រឹត្យលេខ១៦៨ ន.ស ចុះថ្ងៃទី៦ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៥១។
២.	ដំណាក់កាល ឆ្នាំ១៩៥៣-១៩៧០
	ក្រោយទទួលបានឯករាជ្យ មានការរៀបចំនូវបទបញ្ញត្តិថ្មីៗបន្ថែមទៀត ដើម្បីគ្រប់គ្រងទៅលើវិស័យការងារ ដូចជា ៖ ព្រះរាជក្រមលេខ៨៧៣ ន.ស ចុះថ្ងៃទី២៤ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៥៤ កំណត់អំពីការធ្វើសៀវភៅការងារសម្រាប់កម្មករនិយោជិតនៅទីក្រុង និងតាមចម្ការ។ ព្រះរាជក្រមលេខ៣ ន.ស. ចុះថ្ងៃទី២៥ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៥៥ ស្តីពីហឹបប្រាក់អន្តរវិជ្ជាជីវៈសម្រាប់ទូទាត់វិភាជន៍គ្រួសារ។ ព្រះរាជក្រឹត្យលេខ៣០៦ ន.ស. ចុះថ្ងៃទី៦ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៥៥ ស្តីពីការបង្កើតហឹបប្រាក់អន្តរវិជ្ជាជីវៈសម្រាប់ទូទាត់វិភាជន៍គ្រួសារ។ ព្រះរាជក្រមលេខ៦៧ ន.ស ចុះថ្ងៃទី១៤ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៥៦ កំណត់អំពីការបង្កើតអង្គការវិជ្ជាជីវៈ។ ព្រះរាជក្រមលេខ៨៣ ន.ស ចុះថ្ងៃទី១៩ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៥៦ ស្តីពីការចូលមកនៅ ឬមកសុំស្នាក់នៅប្រទេសកម្ពុជានៃជនបរទេស ដែលមានកំណត់អំពីមុខរបរហាមឃាត់សម្រាប់ជនបរទេស។ ព្រះរាជក្រមលេខ១៧៩ ន.ស ចុះថ្ងៃទី៣ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៥៧ កំណត់ឡើងវិញអំពីវិធានការការពារ និងអនាម័យក្នុងសហគ្រាសឧស្សាហកម្ម និងពាណិជ្ជកម្ម។ ព្រះរាជក្រមលេខ២១២ ន.ស ចុះថ្ងៃទី២៣ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៥៧ កំណត់កូតាជនបរទេស ៣០% ដែលអាចជួលឱ្យធ្វើការនៅតាមរោងចក្រទាំងអស់។ ព្រះរាជក្រមលេខ២១៣ ន.ស ចុះថ្ងៃទី២៣ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៥៧ ស្តីពីការអនុញ្ញាតឱ្យស្ត្រីឈប់សម្រាកលំហែមាតុភាព។ ព្រះរាជក្រមលេខ២២៣ ន.ស ចុះថ្ងៃទី១៨ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៥៧ កំណត់អំពីការឈប់សម្រាកប្រចាំឆ្នាំ។ ប្រកាសលេខ៤៥៩៦ ចុះថ្ងៃទី១៩ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៥៧ ដែលដាក់ឱ្យអនុវត្តគំរូសៀវភៅបើកប្រាក់បៀវត្ស។ ប្រកាសលេខ៤០៩១ ចុះថ្ងៃទី១៤ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៥៧ ស្តីពីគិលានដ្ឋាននៅក្នុងគ្រឹះស្ថាន កន្លែងធ្វើការ ឬរោងជាង។ ប្រកាសរួមលេខ៣៦១៧ ចុះថ្ងៃទី២៩ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៥៩ ស្តីពីការកម្រិតបែបបទនៃការចេញប័ណ្ណការងារជនបរទេស។ ប្រកាសរួមលេខ២៦៩៤ ចុះថ្ងៃទី៧ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៦០ ស្តីពីការកម្រិតអត្រាពន្ធនៃការចេញប័ណ្ណកាងារជនបរទេស។ ប្រកាសរួមលេខ១១៤០ ចុះថ្ងៃទី១២ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៦០ ស្តីពីការកម្រិតកំណត់ពេលចុងក្រោយបង្អស់នៃបដិបញ្ញត្តិ ដែលអនុញ្ញាតឱ្យជនបរទេស ជាដើម។ ឆ្នាំ១៩៥៧ ក្រសួងសង្គមកិច្ច និងការងារ ត្រូវបានកែសម្រួលតាមព្រះរាជក្រឹត្យលេខ៦៥១ ន.ស ចុះថ្ងៃទី២៦ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៥៧។ ឆ្នាំ១៩៦១ ក្រសួងសង្គមកិច្ច និងការងារ ត្រូវបានរើរៀបចំឡើងវិញតាមព្រះរាជក្រឹត្យចំនួនបួន ៖ ព្រះរាជក្រឹត្យលេខ៦៣ ប.រ ចុះថ្ងៃទី២០ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៦១ ស្តីពីការរើរៀបចំឡើងវិញនៃក្រសួងសង្គមកិច្ច និងការងារ។ ព្រះរាជក្រឹត្យលេខ៦៤ ប.រ ចុះថ្ងៃទី២០ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៦១ ស្តីពីការរើរៀបចំឡើងវិញនៃអធិការដ្ឋានសង្គមកិច្ច។ ព្រះរាជក្រឹត្យលេខ៦៥ ប.រ ចុះថ្ងៃទី២០ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៦១ ស្តីពីការរើរៀបចំឡើងវិញនៃអគ្គាធិការដ្ឋានការងារ។ ព្រះរាជក្រឹត្យលេខ៦៦ ប.រ ចុះថ្ងៃទី២០ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៦១ ស្តីពីការរើរៀបចំឡើងវិញនៃអធិការដ្ឋានកសិកម្ម និងមជ្ឈមណ្ឌលការអប់រំហត្ថពលកម្ម។ នៅឆ្នាំ១៩៦៣ មានការរៀបចំនូវច្បាប់ដែលត្រូវបានដាក់ឈ្មោះថា “ច្បាប់សង្គមនិយមការងារ” ដែលត្រូវបានរដ្ឋសភាជាតិអនុម័តនាថ្ងៃទី១៦ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៦៣ និងប្រកាសឱ្យប្រើដោយព្រះរាជក្រមលេខ១៦២-ប.រ. ចុះថ្ងៃទី៣ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៦៤។ ឆ្នាំ១៩៦៨ ក្រសួងសង្គមកិច្ច និងការងារ ត្រូវបានរើរៀបចំតាមក្រឹត្យច្បាប់លេខ៤៩១/៦៨-ប.រ ចុះថ្ងៃទី១៣ ខែសីហា ឆ្នាំ១៩៦៨។
៣.	ដំណាក់កាល ឆ្នាំ១៩៧០-១៩៧៩
	ឆ្នាំ១៩៧០ ក្រសួងសង្គមកិច្ច និងការងារ ត្រូវបានប្តូរឈ្មោះជា ក្រសួងសង្គមកិច្ច ការងារ និងមុខរបរ តាមក្រឹត្យលេខ៧០១/៧០ បរ ចុះថ្ងៃទី៣១ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៧០។ សាធារណរដ្ឋខ្មែរបានចូលជាសមាជិកអង្គការអន្តរជាតិខាងការងារ តាមក្រមលេខ៤៦៧/៧១ ប.រ ចុះថ្ងៃទី១៤ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៧១ ដោយគិតចាប់ពីថ្ងៃទី២៤ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៦៩។ ច្បាប់ការងារថ្មី មានឈ្មោះថា “ក្រមការងារ” ត្រូវបានប្រកាសឱ្យប្រើតាមក្រមលេខ២/៧២ នៅថ្ងៃទី១៤ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៧២ ប៉ុន្តែច្បាប់នេះពុំដែលត្រូវបានអនុវត្តនោះទេ ដោយសារកត្តាសង្គ្រាមស៊ីវិល។ ការផ្តល់សច្ចាប័នលើអនុសញ្ញាការងារអន្តរជាតិមួយចំនួន។ ក្រោយថ្ងៃ១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ អ្វីៗត្រូវបានរំលាយ និងបំផ្លិចបំផ្លាញទាំងស្រុង។ ក្នុងរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យពុំមានបង្កើតក្រសួងទទួលបន្ទុកវិស័យការងារទេ។
៤.	ដំណាក់កាល ឆ្នាំ១៩៧៩-១៩៩៣
	ក្រោយថ្ងៃរំដោះ ៧ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៩ នៅថ្ងៃទី២៤ ខែតុលា ”គណៈកម្មាធិការសង្គមកិច្ច” ថ្នាក់ស្មើក្រសួង ត្រូវបានបង្កើតឡើង សម្រាប់ដោះស្រាយបញ្ហាសង្គមកិច្ច គឺយុទ្ធជនពិការ និងកុមារកំព្រា ស្ត្រីមេម៉ាយ និងចាស់ជរា ដែលបន្សល់ទុកពី របបខ្មែរក្រហម។ គណៈកម្មាធិការសង្គមកិច្ច ត្រូវបានប្ដូរ និងបង្កើតជា ក្រសួងយុទ្ធជនពិការ-សង្គមកិច្ច តាមក្រឹត្យច្បាប់លេខ១៩ ក្រ.ច ចុះថ្ងៃទី៥ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៨៥ ទទួលភារកិច្ចបន្ថែមក្នុងការផ្តល់ប្រាក់សោធននិវត្ត សោធនបាត់បង់សមត្ថភាពពលកម្មនៃមន្ត្រីរាជការស៊ីវិល និងកូនកំព្រាពីមន្ត្រីរាជការស៊ីវិល កងកម្លាំងប្រដាប់អាវុធគ្រប់ប្រភេទ ប្រាក់គោលនយោបាយចំពោះអតីតយុទ្ធជនពិការ និងប្រាក់ឧបត្ថម្ភគ្រួសារពលី។ ក្រសួងយុទ្ធជនពិការ-សង្គមកិច្ច ត្រូវបានប្តូរ និងបង្កើតទៅជា ក្រសួងការងារ និងសង្គមកិច្ច តាមក្រឹត្យលេខ៥៣ ក្រ ចុះថ្ងៃទី២ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៩២ ដើម្បីទទួលបន្ទុកបន្ថែមនូវវិស័យការងារតាមច្បាប់ការងារថ្មី។ ច្បាប់ការងារ ឆ្នាំ១៩៩២ បានរៀបចំឡើងដោយនាយកដ្ឋានបៀវត្សពលកម្មនៃក្រសួងផែនការ មិនមែនដោយក្រសួងយុទ្ធជនពិការ និងសង្គមកិច្ចទេ។ ក្រោយពេល ដែលក្រសួងផែនការបានរៀបចំច្បាប់នេះចប់ រដ្ឋាភិបាលបានប្រកាសឱ្យប្រើតាមក្រឹត្យលេខ៩៩ ក្រចុះថ្ងៃទី១៣ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៩២ ហើយទើបរដ្ឋាភិបាលប្រគល់មកឱ្យក្រសួងការងារ និងសង្គមកិច្ច ជាអ្នកអនុវត្តច្បាប់នេះ។
៥.	ដំណាក់កាល ឆ្នាំ១៩៩៣ រហូតដល់បច្ចុប្បន្ន
	មានការបោះឆ្នោតជាសកលលើកដំបូង រៀបចំដោយ អ៊ុន តាក់ ពីថ្ងៃទី២៣-២៨ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៩៣។ មានការតែងតាំងសមាសភាព រដ្ឋាភិបាលជាតិបណ្តោះអាសន្ននៃកម្ពុជា តាមក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៩៣ ដែលពេលនោះមានការបង្កើត ក្រសួងសង្គមកិច្ច និងការងារ នៅក្នុងរដ្ឋាភិបាលផងដែរ។ មានការតែងតាំងសមាសភាពរាជរដ្ឋាភិបាលព្រះរាជក្រឹត្យចុះ ថ្ងៃទី១ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៩៣ ហើយតាមព្រះរាជក្រឹត្យនេះ ក្រសួងសង្គមកិច្ច និងការងារ ត្រូវបានប្តូរឈ្មោះមកជា ក្រសួងសង្គមកិច្ច ការងារ និងអតីតយុទ្ធជន ហើយរហូតដល់ ឆ្នាំ១៩៩៦ ទើបមាន ព្រះរាជក្រមលេខ នស/រកម/០១៩៦/១៧ ចុះថ្ងៃទី២៤ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៩៦ ស្តីពីការបង្កើតក្រសួងសង្គមកិច្ច ការងារ និងអតីតយុទ្ធជន។ ច្បាប់ស្តីពីការងារឆ្នាំ១៩៩២ ព្រមទាំងឯកសារផ្សេងៗស្តីពីការងារ ត្រូវបានក្រសួងសង្គមកិច្ច ការងារ និងអតីតយុទ្ធជនយកមកធ្វើជាមូលដ្ឋានដើម្បីកែលម្អសាជាថ្មីឱ្យស្របតាមរដ្ឋធម្មនុញ្ញ ឆ្នាំ១៩៩៣ ដោយមានការជួយឧបត្ថម្ភពីអង្គការអន្តរជាតិខាងការងារ (ILO)ជំនាញការក្រសួងការងារបារាំង វិទ្យាស្ថានការងារសេរីអាម៉េរិកអាស៊ី (AAPLI) ហើយបានប្រកាសឱ្យប្រើតាមព្រះរាជក្រមលេខ ជស/រកម/០៣៩៧/០១ ចុះថ្ងៃទី១៣ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៩៧ ក្រោមចំណងជើងថា “ច្បាប់ស្តីពីការងារ” ហើយច្បាប់នេះបានត្រូវបានធ្វើវិសោធនកម្មចំនួន ៣ដង ៖ លើកទី១ ៖ ច្បាប់វិសោធនកម្មមាត្រា ១៣៩ និងមាត្រា ១៤៤ នៃច្បាប់ស្តីពីការងារ ដែលត្រូវប្រកាសឱ្យប្រើដោយព្រះរាជក្រមលេខ ជស/រកម/០៣៩៧/០១ ចុះថ្ងៃទី១៣ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៩៧ ត្រូវបានប្រកាសឱ្យប្រើដោយព្រះរាជក្រមលេខ នស/រកម/ ០៧០៧/០២០ ចុះថ្ងៃទី២០ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០០៧។ លើកទី២ ៖ ច្បាប់ស្តីពីវិសោធនកម្មមាត្រា៨៧ ចំណងជើងចំណុច “គ” ផ្នែកទី៣ នៃជំពូកទី៤ មាត្រា៨៩ មាត្រា៩០ មាត្រា៩១ មាត្រា៩៤ មាត្រា១១០ មាត្រា១២០ និងមាត្រា១២២ នៃច្បាប់ស្តីពីការងារដែលត្រូវប្រកាសឱ្យប្រើដោយព្រះរាជក្រមលេខ ជស/រកម/០៣៩៧/០១ ចុះថ្ងៃទី១៣ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៩៧ ត្រូវបានប្រកាសឱ្យប្រើដោយព្រះរាជក្រមលេខ នស/រកម/០៦១៨/០១០ ចុះថ្ងៃទី២៦ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១៨។ លើកទី៣ ៖ ច្បាប់ស្តីពីវិសោធនកម្មមាត្រា១២៣ មាត្រា១៣៨ មាត្រា១៦២ មាត្រា៣០០ មាត្រា៣៤៣ មាត្រា៣៥០ មាត្រា៣៦៣ និងមាត្រា៣៦៧ នៃច្បាប់ស្តីពីការងារ ដែលត្រូវប្រកាសឱ្យប្រើដោយ ព្រះរាជក្រមលេខជស/រកម/០៣៩៧/០១ ចុះ ថ្ងៃទី១៣ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៩៧ ត្រូវបានប្រកាសឱ្យប្រើដោយព្រះរាជក្រមលេខ នស/រកម/២០២១/០១១ ចុះថ្ងៃទី០៥ ខែតុលា ឆ្នាំ២០២១។ ឆ្នាំ១៩៩៩ ក្រសួងសង្គមកិច្ច ការងារ និងអតីតយុទ្ធជន ត្រូវបានប្តូរ និងបង្កើតទៅជា ក្រសួងសង្គមកិច្ច ការងារ បណ្តុះបណ្តាលវិជ្ជាជីវៈ និងយុវនីតិសម្បទា តាមព្រះរាជក្រមលេខ នស/រកម/០៦៩៩/០៦ ចុះថ្ងៃទី១៧ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៩៩។ ឆ្នាំ២០០៥ ក្រសួងសង្គមកិច្ច ការងារ បណ្តុះបណ្តាលវិជ្ជាជីវៈ និងយុវនីតិសម្បទា ត្រូវបានប្តូរ និងបង្កើតទៅជា ក្រសួងការងារ និងបណ្តុះបណ្តាលវិជ្ជាជីវៈ ព្រះរាជក្រមលេខនស\រកម\០១០៥\០០៣ ចុះថ្ងៃទី១៧ ខែមករា ឆ្នាំ២០០៥។ ផ្តើមចេញពីមូលដ្ឋាននៃច្បាប់ស្តីពីការងារ ឆ្នាំ១៩៩៧ នេះ បទបញ្ញត្តិពាក់ព័ន្ធវិស័យការងារក៏ត្រូវបានបង្កើតឡើងជាបន្តបន្ទាប់ និងកាន់តែសំបូរបែប ក្នុងនោះក៏មានច្បាប់សំខាន់ៗចំនួន ៣ ក៏ត្រូវបានរៀបចំឡើង មាន ៖ ច្បាប់សន្តិសុខសង្គម ប្រកាសឱ្យប្រើតាមព្រះរាជក្រមលេខ នស/រកម/០៩០២/០១៨ ចុះថ្ងៃទី២៥ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០០២ ប្រកាសឱ្យប្រើច្បាប់ស្តីពីរបបសន្តិសុខសង្គមសម្រាប់ជនទាំងឡាយ ដែលស្ថិតនៅក្រោមបទប្បញ្ញត្តិនៃច្បាប់ស្តីពីការងារ។ ច្បាប់នេះត្រូវបានរៀបចំថ្មី និងប្រកាសឱ្យប្រើដោយព្រះរាជក្រមលេខ នសរ/រកម/១១១៩/០១៨ ចុះថ្ងៃទី០២ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០១៩ ដោយមានឈ្មៅថា ច្បាប់ស្តីពីរបបសន្តិសុខសង្គម។ ច្បាប់ស្តីពីសហជីព ត្រូវបានប្រកាសឱ្យប្រើ ដោយព្រះរាជក្រមលេខ នស/រកម/០៥១៦/០០៧ ចុះថ្ងៃទី១៧ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០១៦។ ច្បាប់នេះ ត្រូវបានរៀបចំធ្វើវិសោធនកម្មចំនួនមួយលើក លើមាត្រា៣ មាត្រា១៧ មាត្រា២០ មាត្រា២១ មាត្រា២៧មាត្រា២៨ មាត្រា២៩ មាត្រា៥៤ មាត្រា៥៥ និងមាត្រា៥៩ នៃច្បាប់ស្តីពីសហជីព ហើយដែលត្រូវបានរដ្ឋសភាអនុម័ត និងប្រកាសឱ្យប្រើដោយព្ររាជក្រមលេខ នស/រកម/០១២០/០០១ ចុះថ្ងៃទី២០ ខែមករា ឆ្នាំ២០២០។ ច្បាប់ស្ដីពីប្រាក់ឈ្នួលអប្បបរមា ត្រូវបានប្រកាសឱ្យប្រើដោយព្រះរាជក្រមលេខ នស/រកម/០៧១៨/០១៥ ចុះថ្ងៃទី៦ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០១៨