-
ឆ្នាំ១៨៧៧-១៩១៦ មាននូវកម្មវិធីកំណែទម្រង់មួយចំនួន ពាក់ព័ន្ធនឹងការប្រើប្រាស់ពលកម្ម និងការលុបបំបាត់នូវការប្រើប្រាស់ “ពល” (ឬខ្ញុំបម្រើ ឬទាសករ) ៖
-
ព្រះរាជប្រកាសចុះថ្ងៃទី១៥ ខែមករា ១៨៧៧ ស្តីពីការកំណែទម្រង់នានាពាក់ព័ន្ធនឹងរដ្ឋាភិបាល និងរដ្ឋបាលនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា ដោយមានបញ្ញត្តិអំពី ការលុបបំបាត់របបទាសករមួយជីវិត ដើម្បីធ្វើការកាត់បំណុល។
-
អនុសញ្ញាបារាំង-ខ្មែរ ចុះថ្ងៃទី១៧ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៨៨៤ ស្តីពីកំណែទម្រង់នានានៅក្នុងព្រះរាជាណាចក្រ ដែលមាត្រា ៨ នៃអនុសញ្ញានេះ ចែងអំពីការប្រកាសលប់បាត់របបទាសភាពនៅកម្ពុជា
-
សេចក្តីសម្រេចចុះថ្ងៃទី២៨ ខែតុលា ឆ្នាំ១៨៨៤ របបទាសភាពត្រូវបានលុបបំបាត់ទាំងស្រុងទូទាំងព្រះរាជាណាចក្រ
-
ព្រះរាជប្រកាសចុះថ្ងៃទី១១ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៨៩៧ ស្តីពីការលុបបំបាត់ទំនៀមទម្លាប់នៃការប្រើប្រាស់ពល។
-
ព្រះរាជប្រកាសចុះថ្ងៃទី២០ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៨៩៧ ស្តីពីការកំណត់អំពីប្រាក់ឈ្នួលសម្រាប់អ្នកធ្វើការកាត់បំណុល ហើយព្រះរាជប្រកាសលេខ១៣៤ ចុះថ្ងៃទី១៩ ខែសីហា ឆ្នាំ១៩៣៦ បានសម្រួលមាត្រា២ នៃព្រះរាជប្រកាសនេះ
-
ព្រះរាជប្រកាសចុះថ្ងៃទី១ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៨៩៨ ស្តីពីការលុបបំបាត់ការប្រើពល និងពលកំឡោះ ដោយអនុញ្ញាតមកជាការធ្វើការប្តូរជាប្រាក់ តាមការចរចាជាមួយនិយោជក ប្រសិនបើភាគីទាំងពីរយល់ព្រម ដែលនេះចាត់ទុកជាសញ្ញាណដំបូងនៃការទទួល
ស្គាល់នូវសិទ្ធិការងាររបស់ពលរដ្ឋខ្មែរ។
-
ព្រះរាជប្រកាសចុះថ្ងៃទី៣០ ខែ កក្កដា ឆ្នាំ១៨៩៩ ស្តីពីការហាមឃាត់ការបង្ខំឱ្យធ្វើការកាត់បំណុល
-
ក្រឹត្យការងារនៅតុងកឹងចុះថ្ងៃទី២៦ ខែសីហា ឆ្នាំ១៨៩៩ ស្តីពីលក្ខខណ្ឌការងារសម្រាប់កម្មករតាមកិច្ចសន្យាក្នុងតំបន់តុងកឹង រវាងនិយោជកជនជាតិអឺរ៉ុប និងកម្មករនិយោជិត ឬអ្នកបម្រើជាតិអាស៊ី និងការបង្កើតសៀវភៅការងារសម្រាប់កម្មករនិយោជិត។
អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២៦ ខែសីហា ឆ្នាំ១៨៩៩ ត្រូវបានវាទបទបញ្ជាអនុវត្តទាំងនៅដែនដីអណ្ណាម កូសាំងស៊ីន និងកម្ពុជា ដោយក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី៥ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩០២ និងក្នុងប្រទេសឡាវ ដោយអនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី៣១ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩១១ ដែលធ្វើឱ្យក្រឹត្យនេះបានក្លាយទៅជានីតិក្រមការងារនៅឥណ្ឌូចិនជាលើកដំបូងបំផុត
-
ព្រះរាជប្រកាសចុះថ្ងៃទី២១ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩០៤ ស្តីពីការបដិសេធការប្រើប្រាស់ពលកម្មតាមរបបកំណែន
-
ក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី៨ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩១០ ដែលមាន ៤៩មាត្រា និងក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២០ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩១៣ ដែលធ្វើការកែសម្រួលមាត្រា ១-៦-៧-១៣-១៥-១៦-១៧-២៥-៣១ និង៣២ ក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី៨ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩១០ គឺជាការវិវត្តលើកទីពីរនៃនីតិក្រមការងារនៅក្នុងតំបន់ឥណ្ឌូចិន
-
អនុក្រឹត្យថ្ងៃទី៥ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩០២ ស្តីពីការវាទបទបញ្ញានៃក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២៦ ខែសីហា ឆ្នាំ១៨៩៩ ចំពោះដែនដីអណ្ណាម កូសាំងស៊ីន និងកម្ពុជា
-
ក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២៦ ខែមករា ឆ្នាំ១៩១២ ស្តីពីរបបរុករករ៉ែនៅតំបន់ឥណ្ឌូចិន ដែលត្រូវបានប្រកាសឱ្យប្រើដោយ អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២១ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩១២ ពាក់ព័ន្ធនឹងការជួលបុគ្គលិកឱ្យធ្វើការនៅការដ្ឋានរ៉ែ។
-
ព្រះរាជសារលិខិតរបស់ព្រះបាទសម្តេចព្រះស៊ីសុវត្ថិ នាថ្ងៃចន្ទ ទី១០ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩១៦ វេលាម៉ោង ៤ល្ងាច ក្នុងឱកាសនៃកិច្ចប្រជុំវិសាមញ្ញលើកទី៤ នៃសភាពិគ្រោះយោបល់នៃព្រះរាជាណាចក្រ ទ្រង់បានប្រកាសលុបបំបាត់របបកំណែនដែលបានអនុវត្តជាយូរមកហើយក្នុងព្រះរាជាណាចក្រ
-
ប្រកាសរបស់រ៉េស៊ីដង់ជាន់ខ្ពស់នៅកម្ពុជាចុះថ្ងៃទី២៦ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩១៦ ស្តីពីការផ្តល់សេវាពាក់ព័ន្ធការប្រើប្រាស់ពលកម្ម និងមធ្យោបាយដឹកជញ្ជូន សម្រាប់ការអនុវត្តការងារ ឬកិច្ចការសាធារណៈការ
-
អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី១៦ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩២០ ទាក់ទងនឹងបែបបទដែលត្រូវបំពេញដោយជនជាតិអឺរ៉ុប ឬអ្នកមានបុព្វសិទ្ធិដូចគ្នា, ជនបរទេសជាតិអាស៊ី ឬអ្នកមានបុព្វសិទ្ធិដូចគ្នា និងជនអន្តោគ្រាម ឬជនដែលត្រូវបានការពារដោយជាតិបារាំងសែស ដែលចង់ចាក
ចេញពីតំបន់ឥណ្ឌូចិន ដែលត្រូវបានកែសម្រួលដោយអនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី០៥ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩២០, អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី១៨ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩២៤, អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២៥ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩២៩,និងដោយអនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២២ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៣០។
-
ឆ្នាំ១៩២០ ក្រមរដ្ឋប្បវេណីត្រូវបានប្រកាសឱ្យប្រើ នៅថ្ងៃទី២៥ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩២០ ក្នុងនោះច្បាប់ការងារបែបទំនើបនៅកម្ពុជា ត្រូវបានបង្កើតឡើងជាលើកដំបូង ដែលមាត្រា១១៤៥ ដល់មាត្រា១១៧៥ បានកំណត់អំពីទំនាក់ទំនងរវាងនិយោជក និងកម្មករ។
-
អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី៦ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩២៤ ស្តីពីការកំណត់អាយុដែលតម្រូវឱ្យកម្មករ និងអ្នកបម្រើជនជាតិអាស៊ី ត្រូវមានសៀវភៅការងារ។
-
សារាចរក្រសួងចុះថ្ងៃទី២២ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩២៤ ទាក់ទងនឹងវិធានការការពារសុខភាព ដែលត្រូវអនុវត្តនៅគ្រប់ការដ្ឋានសាធារណៈការ ឬដកហូតកម្មករអន្តោគ្រាមពីគ្រប់ដែនអាណានិគម។
-
ព្រះរាជប្រកាសលេខ១១១ ចុះថ្ងៃទី៣១ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩២៦ ស្តីពីសមាគមវិជ្ជាជីវៈ
-
ឆ្នាំ១៩២៧ មាន ៖
-
ការបង្កើតអគ្គអធិការដ្ឋានការងារឥណ្ឌូចិន តាមក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី១៩ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩២៧ ដើម្បីត្រួតពិនិត្យមើលអធិការដ្ឋានការងារតាមប្រទេសនីមួយៗនៅឥណ្ឌូចិន។
-
ការបង្កើតអធិការដ្ឋានការងារមួយនៅកម្ពុជា តាមក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី១៩ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩២៧។
-
អនុក្រឹត្យ ចុះថ្ងៃទី១៩ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩២៧ និងក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២៥ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩២៧ ស្ដីពីការការពារការប្រើប្រាស់ពលកម្មប្រជាជន នៅតំបន់ឥណ្ឌូចិន ឬជនបរទេសជាតិអាស៊ី តាមកិច្ចសន្យាការងារខាងកសិកម្ម ខាងឧស្សាហកម្ម និងខាងរ៉ែនៅតំបន់ឥណ្ឌូចិន ជានីតិក្រមការងារសំខាន់ជាងគេមួយ ដែលមាន ១០០មាត្រា និងចាត់ទុកជាការវិវត្តលើកទី៣ នៃនីតិក្រមការងារនៅឥណ្ឌូចិន៖
-
ការកំណត់អំពីលក្ខខណ្ឌនៃការជ្រើសរើស និងកិច្ចសន្យាការងារ។
-
ការកំណត់នូវថិរវេលាធ្វើការ ១០ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ។
-
ការកំណត់អំពីលក្ខខណ្ឌសម្ភារសម្រាប់ការរស់នៅរបស់កម្មករ។
-
ការផ្តល់នូវវិធានការអនាម័យសម្រាប់កម្មករ។
-
អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី៣១ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩២៨ ស្តីពីលក្ខខណ្ឌនៃការជ្រើសរើសកម្មករនិយោជិត ការគ្រប់គ្រង និងការបញ្ជូនកម្មករនិយោជិតតំបន់អណ្ណាម និងតុងកឹង ឱ្យទៅធ្វើការតាមកិច្ចសន្យានៅប្រទេសនៅអឺរ៉ុប ឬប្រទេសនៅក្រៅតំបន់ឥណ្ឌូចិន
-
អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២៤ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩២៨ ស្តីពីការវាទអនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២០ ខែសីហា ឆ្នាំ១៨៩៨ ចំពោះកម្មករនិយោជិតខ្មែរ ឬជនបរទេសជាតិអាស៊ី លើកលែងតែកម្មករនិយោជិតជនជាតិជ្វា ដែលត្រូវបានជួលឱ្យធ្វើការតាមកិច្ចសន្យានៅខាងកសិកម្ម
ខាងសិប្បីកម្ម និងខាងរ៉ែ។
-
អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី៦ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩២៩ ស្ដីពីការបង្កើតការិយាល័យរកការងារឱ្យធ្វើសម្រាប់កម្មករ និងទាហាន ដែលត្រូវបានបញ្ចប់ការងារពីកងទ័ពអាណានិគម ក៏ដូចជាប្រជាជនបារាំងសែសដែលគ្មានការងារ
-
អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២២ ខែ កក្កដា ឆ្នាំ ១៩៣០ ស្ដីពីការបង្កើតអធិការការងាររង នៅគ្រប់ប្រទេសនៃសហភាពឥណ្ឌូចិន ដែលមានបង្កើតអធិការដ្ឋានការងារ។
-
អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២៩ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៣០ ស្តីពីការបង្កើតនៅក្នុងតំបន់ឥណ្ឌូចិននូវគណៈកម្មការផ្សះផ្សាវិវាទបុគ្គលរវាងនិយោជក និងកម្មករនិយោជិតធ្វើការតាមកិច្ចសន្យាការងារ ហើយអនុក្រឹត្យនេះ ត្រូវបានប្រកាសឱ្យប្រើនៅក្នុងតំបន់ឥណ្ឌូចិន ដោយអនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២០ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៣០
-
ក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៣២ ស្តីពីការបង្កើតតុលាការមជ្ឈត្តការ និងគណៈកម្មការផ្សះផ្សាវិវាទ នៅគ្រប់ប្រទេសទាំងអស់នៅក្នុងសហព័ន្ធឥណ្ឌូចិន
-
អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី១៣ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៣៣ ពាក់ព័ន្ធនឹងសេរីភាពនៃការងារ និងការការពារកុមារ មនុស្សជំទង់ និងស្ត្រីនៅតំបន់ឥណ្ឌូចិន
-
អនុក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី១៩ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៣៤ ស្តីពីការបង្កើតគណៈកម្មការផ្សះផ្សាវិវាទបុគ្គល រវាងកម្មករនិយោជិតជាមួយ និងនិយោជកពាក់ព័ន្ធនឹងការជួលឱ្យធ្វើការដោយមានកិច្ចសន្យា
-
ក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី៣០ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៣៦ ស្តីពីការកំណត់លក្ខខណ្ឌការងារចំពោះជនជាតិក្នុងតំបន់ឥណ្ឌូចិន និងអ្នកមានបុព្វសិទ្ធិដូចគ្នា ដែលមាន ៩ ជំពូក និង១២៤មាត្រា
-
ព្រះរាជក្រឹត្យលេខ៤ ចុះថ្ងៃទី០៦ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៣៧ បានដាក់ឱ្យអនុវត្តចំពោះកម្មករជនជាតិខ្មែរនូវអត្ថបទស្ដីពីការផ្សះផ្សា និងដោះស្រាយវិវាទការងារ
-
ក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២៧ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៣៧ ពាក់ព័ន្ធនឹងទំនាក់ទំនងវិជ្ជាជីវៈរវាងអ្នកស៊ីឈ្នួល និងនិយោជក
-
ក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៣៧ អនុវត្តចំពោះប្រជាជនអឺរ៉ុប និងអ្នកមានបុព្វសិទ្ធិដូចគ្នា
-
ក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២៧ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៣៧ ស្តីពីលក្ខខណ្ឌការងារសម្រាប់ជនជាតិបារាំង អឺរ៉ុប និងអ្នកមានបុព្វសិទ្ធិដូចគ្នា ដែលមាន ៩ជំពូក និង១១២ មាត្រា
-
ក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី៣០ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៣៦ និងក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី២៧ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៣៧ ត្រូវបានកំណត់ថា ជានីតិក្រមការងារក្នុងតំបន់ឥណ្ឌូចិន
-
ព្រះរាជប្រកាសលេខ៨៤ នស ចុះថ្ងៃទីថ្ងៃទី២០ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៣៨ ស្តីពីការពង្រីកវិសាលភាពនៃការអនុវត្តក្រឹត្យឆ្នាំ១៩៣៧ ដល់អាណិកជនខ្មែរ គឺជានីតិក្រមការងារនៅកម្ពុជាដំបូងគេ
-
ព្រះរាជក្រឹត្យលេខ៤ ចុះថ្ងៃទី០៦ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៣៧ ស្តីពីការដាក់ឱ្យអនុវត្តចំពោះកម្មករនិយោជិតខ្មែរនូវអត្ថបទស្តីពីការផ្សះផ្សា និងដោះស្រាយវិវាទការងារ
-
ព្រះរាជក្រឹត្យលេខ៧៤ ចុះថ្ងៃទី២២ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៣៧ ស្តីពីវាទបទបញ្ជានៃសៀវភៅកម្មករមកដល់ជនជាតិខ្មែរ
-
ក្រឹត្យលេខ២៨៧ ចុះថ្ងៃទី១៩ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៣៧ ស្តីពីថ្ងៃឈប់សម្រាកប្រចាំឆ្នាំនៃកម្មករ និងនិយោជិតជាតិឥណ្ឌូចិន
-
ក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី៣០ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៤៤ ស្តីពីថ្ងៃឈប់សម្រាកប្រចាំឆ្នាំនៃកម្មករ និងនិយោជិតជាតិអឺរ៉ុប
-
ព្រះរាជក្រមលេខ១២៣ ន.ស ចុះថ្ងៃទី២១ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៤៤ និរាករណ៍ព្រះរាជប្រកាសចុះថ្ងៃទី២៩ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៨៩៧ និង ថ្ងៃទី១៩ ខែសីហា ឆ្នាំ១៩៣៦
-
ក្រឹត្យលេខ២៧២-៣៣៨៦ ចុះថ្ងៃទី២៨ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៤៨ កំណត់បណ្តោះអាសន្នវិធីឈប់សម្រាកប្រចាំឆ្នាំនៃអ្នកស៊ីឈ្នួលជាតិអឺរ៉ុប និងអ្នកមានបុព្វសិទ្ធិដូចគ្នា
-
ព្រះរាជក្រមលេខ៣៧៥ ន.ស ចុះថ្ងៃទី៣០ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៤៧ ស្តីពីរជ្ជវាសីនៃការវាទនីតិក្រមការងារបារាំងចំពោះជនជាតិខ្មែរ
-
ឆ្នាំ១៩៤៧ មានការបង្កើត អធិការដ្ឋានការងារខ្មែរមួយ និងការិយាល័យសង្គមកិច្ចមួយ ដែលស្ថិតនៅក្រោមឱវាទក្រសួងព័ត៌មាន និងសង្គមកិច្ច តាមព្រះរាជក្រមលេខ៣៧៨ ន.ស. ចុះថ្ងៃទី៤ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៤៧
-
ឆ្នាំ១៩៤៨ មានចេញព្រះរាជក្រមចុះថ្ងៃទី២០ ខែធ្នូ នៅឆ្នាំ១៩៤៨ និរាករណ៍ព្រះរាជប្រកាសឆ្នាំ១៩៣៨ ហើយដាក់ឱ្យអនុវត្តច្បាប់ស្តីពីការងា របស់បារាំងឱ្យអាចអនុវត្តបានរួមទាំងជនជាតិខ្មែរ។
-
ឆ្នាំ១៩៤៩ មានសន្ធិសញ្ញាបារាំង-ខ្មែរ ថ្ងៃទី៨ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៤៩ បានលុបចោលនូវសន្ធិសញ្ញាអាណាព្យាបាលថ្ងៃទី១១ ខែសីហា ឆ្នាំ១៨៦៣ និងអនុសញ្ញាថ្ងៃទី១៨ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៨៨៤ ហើយតាមសិទ្ធិសញ្ញានេះ អធិការដ្ឋានការងារខ្មែរ និងការិយាល័យ
សង្គមកិច្ច ត្រូវបានផ្ទេរមករដ្ឋាភិបាលខ្មែរ នៅឆ្នាំ១៩៥១
-
ឆ្នាំ១៩៥១ ការបង្កើត ក្រសួងសង្គមកិច្ច និងការងារ តាមព្រះរាជក្រឹត្យលេខ១៦៨ ន.ស ចុះថ្ងៃទី៦ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៥១។